Θιβετανική Βίβλος των Νεκρών / Bardo –Tontol (IΓ΄)

Με την αποχώρηση του στοιχείου συνείδηση από το ανθρώπινο σώμα επέρχεται ένα ψυχικό σκίρτημα που το διαδέχεται μια κατάσταση διαύγειας.

Η αγνότερη κατάσταση του όντος είναι η υπερκόσμια συνείδηση κενή από κάθε νοητικό περιορισμό ή συσκότιση, που προέρχεται από την επαφή της πρωταρχικής συνείδησης με την ύλη.

Στο βασίλειο του καθαρού φωτός, ο νους για μια στιγμή ισορροπεί κι ενώνεται,

- Όμως λόγω της μη εξοικείωσης με την κατάσταση αυτή του εκστατικού μη – εγώ η συνείδηση του μέσου ανθρώπου δεν μπορεί να λειτουργήσει εκεί.

Η συνείδηση σκοτίζεται με σκέψεις της προσωπικότητας και του δυαδισμού και χάνοντας την ισορροπία, η συνείδηση πέφτει από το Καθαρό Φως.

Ο ιδεασμός του εγώ, εμποδίζει την πραγμάτωση της νιρβάνα, (το σβήσιμο της φλόγας της εγωιστικής επιθυμίας), κι έτσι ο τροχός της ζωής συνεχίζει να γυρνά.

Οι ενάρετοι βλέποντας τον κίνδυνο της προσκολλήσεως, που είναι η αιτία της γέννησης και του θανάτου,

- Σβήνουν στη ζωή αυτή τους πόνους της υπάρξεως,

- Φθάνοντας σε μια κατάσταση ελευθερίας από το φόβο και από τα πάθη.

Β.Γ. Έβανς Γουέντζ