Εαυτός (Ζ΄)

Όλη μας η ζωή έχει ένα μόνο σκοπό: Να αποφεύγουμε τα δυσάρεστα συναισθήματα.


Ότι δυσάρεστο συνειδητοποιούμε σχετικά με τον εαυτό μας το αποφεύγουμε,

Και αυτός είναι ο κύριος λόγος που μας κρατά «κοιμισμένους».

Ευτυχία είναι αρμονία ανάμεσα στις εξωτερικές περιστάσεις και τις εσωτερικές εκδηλώσεις.

Τίποτα δε συμβαίνει τη στιγμή που συμβαίνει, η ανάγκη να συμβεί δημιουργήθηκε πολύ καιρό πριν.

Νομίζουμε ότι μπορούμε να πάρουμε κάποια απόφαση και να ενεργήσουμε ανάλογα.

Στην πραγματικότητα μας εξουσιάζουν οι εξωτερικές επιδράσεις και όχι οι εσωτερικές αποφάσεις.

Τίποτα δε χαρίζεται, μόνο αγοράζεται.

Τα πράγματα δεν πέφτουν από τον ουρανό, δεν βρίσκονται τυχαία, πρέπει να τα αγοράσουμε.

Zεν (Γ΄)

Η πρώτη ευγενική αλήθεια αναπτύσσεται γύρω από τον πόνο, τη γέννηση, την αρρώστια, τη θλίψη, την προσκόλληση σε δυσάρεστα, τον ανεκπλήρωτο πόθο.


Όσο προσπαθείς να «αρπαχτείς» από τον κόσμο, τόσο αυτός μεταβάλλεται.

Αυτή καθαυτή η πραγματικότητα δεν είναι ούτε πρόσκαιρη ούτε μόνιμη, δεν μπορεί να καταταχθεί.

Αλλά όταν προσπαθείς να πιαστείς απ’ αυτήν, τότε η μεταβολή γίνεται ολοφάνερη.

Όπως όταν κυνηγάς τη σκιά σου. Όσο πιο γρήγορα τρέχεις πίσω της, τόσο πιο γρήγορα τρέχει κι αυτή.

Ο εαυτός δεν «πιάνεται» αν είναι ο πραγματικός εαυτός.

Το μόνο που παρουσιάζεται για αντικείμενο στήριξης είναι πάντα μια από τις αναρίθμητες μορφές του Εγώ.

Θεμελιώδης αρχή του βουδισμού είναι το όχι – εγώ.

Η απουσία της οντότητας με διάρκεια, (το εγώ),που υπόκειται στις μεταβαλλόμενες εμπειρίες.

A.Watts

Θιβετανική Βίβλος των Νεκρών / Bardo –Tontol (I΄)

Όπως σκέπτονται οι άνθρωποι, τέτοιοι είναι και εδώ και στο μετέπειτα,

- Γιατί οι σκέψεις είναι οι γεννήτορες όλων των δράσεων, καλών και κακών,

- Και όπως έσπειρε κανείς θα θερίσει….

Τα οράματα των παρουσιών, που βλέπει ο νεκρός στην ενδιάμεση κατάσταση δεν είναι οράματα της πραγματικότητας,

- Αλλά μόνο απατηλές ενσωματώσεις των μορφών – σκέψεων, που γεννά το νοητικό περιεχόμενο του νεκρού.

Τα οράματα αυτά, (πνεύματα, θεοί, δαίμονες, κόλαση, παράδεισος), αντιστοιχούν σε:

- Συγκεκριμένες ανθρώπινες σκέψεις, πάθη και παρορμήσεις, ανώτερες και κατώτερες,

- Που αποτελούν το περιεχόμενο της συνείδησης του νεκρού, ή την προσωπικότητα του, η οποία είναι ένα παροδικό προϊόν.

Καμία από τις θεότητες, ή τα πνευματικά όντα δεν έχει πραγματική ατομική ύπαρξη,

Αρκεί να αναγνωρίζεται, (από το νεκρό), ότι αυτές οι παρουσίες είναι δικές του μορφές – σκέψεις.

Είναι μόνο το περιεχόμενο της συνείδησης, το οποίο μορφοποιείται σε παρουσίες οραμάτων, «αέρινα τίποτα».

Η πλήρης αναγνώριση αυτής της ψυχολογίας από το νεκρό τον απελευθερώνει μέσα στην Πραγματικότητα.


Λάμα Ντάβα Σαντάπ

Εαυτός (ΣΤ΄)

Ότι κι αν κάνουμε, ότι κι αν σκεφτόμαστε, ότι κι αν νιώθουμε, δε θυμόμαστε τον εαυτό μας.

Δεν αντιλαμβανόμαστε ότι είμαστε παρόντες, ότι έχουμε επίγνωση, συνειδητότητα, ότι είμαστε εδώ.

Πρέπει να έχεις επίγνωση του εαυτού σου την ίδια στιγμή που συμβαίνουν τα γεγονότα.

Η επίγνωση του εαυτού είναι η μεγαλύτερη δυνατή αλλαγή στον άνθρωπο.

Κάθε μέρα μπορείς να βρίσκεις χρόνο για να συνειδητοποιείς ότι δεν θυμάσαι τον εαυτό σου.

Αυτό θα σε φέρει βαθμιαία στην ανάμνηση του εαυτού.

Αν γίνουμε ενσυνείδητοι αρχίζουμε να βλέπομε πράγματα, για τα οποία δεν έχουμε ιδέα.

Να θυμάσαι τον εαυτό σου τρεις τέσσερις φορές την ημέρα, τις ίδιες ώρες και με το σταμάτημα των σκέψεων η ανάμνηση του εαυτού θα έρχεται από μόνη της στα μεταξύ διαστήματα όταν τη χρειάζεσαι.

Συνέχισε να παρατηρείς και θα δεις ότι υπάρχει ένα μέρος μέσα σου, όπου θα είσαι ήσυχος, ήρεμος και τίποτε δε θα μπορεί να σε ενοχλήσει.

Είναι ανάγκη να θυμόμαστε τον εαυτό μας, ιδίως όταν πάμε να κάνουμε κάτι κακό και να μην το κάνουμε.

Όσο περισσότερο θυμόμαστε τον εαυτό μας, τόσο περισσότερο έλεγχο θα έχομε και θα μπορούμε να σταματάμε ορισμένες εντυπώσεις. Αυτές θα έρχονται, αλλά δε θα διεισδύουν.

Zεν (Β΄)

Από τη στιγμή που σταματά και η τελευταία ταύτιση του εαυτού με κάποιο αντικείμενο, ή κάποια ιδέα,

- Τότε προκύπτει η κατάσταση χωρίς αντίληψη, όπου η συνείδηση απολαμβάνει πλέον τις λάμψεις του άγνωστου βάθους της.

Αυτή η κατάσταση είναι θεϊκή και ταυτίζεται με τη γνώση της Αιώνιας Πραγματικότητας.

Ο πολυπρόσωπος υλικός κόσμος των γεγονότων και των δεδομένων,

Ερμηνεύεται σαν μια παραίσθηση που επικαλύπτει τη βαθύτερη αλήθεια της Αιώνιας Πραγματικότητας.

Η επίγνωση της Αιώνιας Πραγματικότητας αποκτάται με την «απελευθέρωση» από τον φαινομενικό υλικό κόσμο.

Το ανυπέρβλητο πλήρες ξύπνημα, είναι η απελευθέρωση από τον φαινομενικό υλικό κόσμο και τον αιώνιο κύκλο της γέννησης και του θανάτου.

A.Watts

Θιβετανική Βίβλος των Νεκρών / Bardo –Tontol (Θ΄)

Η ΘΒΤΝ, ή Μπάρντο Τοντόλ είναι μια μυητική διαδικασία, που σκοπεύει ν’ αποκαταστήσει την ψυχή στη θεότητα που έχασε με τη γέννηση.

Έχει σκοπό να αφυπνίσει το νεκρό στην πραγματικότητα, δηλαδή στην υπερκόσμια κατάσταση συνείδησης, (Φώτιση), κατά την μεταθανάτιο ύπαρξη (Μπάρντο).

Συμβολικά περιγράφεται σαν μια ενδιάμεση κατάσταση διαρκείας 49 ημερών, μεταξύ ζωής και επαναγέννησης. Διακρίνεται σε 3 μέρη:

- Τσικχάι Μπάρντο, ο νεκρός βρίσκεται σε μια κατάσταση χωρίς συνείδηση του γεγονότος ότι έχει αποχωριστεί από το ανθρώπινο σώμα.

Εκεί ανατέλλει το Καθαρό Φως, αλλά ο νεκρός δεν είναι σε θέση να το αναγνωρίσει γιατί το αντιλαμβάνεται συσκοτισμένο καρμικά (από το εγώ του, τις σκέψεις και πράξεις στη ζωή του).

- Τσογίντ Μπάρντο, ο νεκρός βρίσκεται κάτω από την πλάνη του ότι αν και έχει πεθάνει, κατέχει ακόμη ένα σώμα από σάρκα και αίμα.

Εκεί ανατέλλουν συμβολικά οράματα, αυταπάτες που τις δημιουργούν τα αντανακλαστικά των σκέψεων - πράξεων, που έκανε κατά τη διάρκεια της γήινης ζωής του.

Ότι είχε σκεφθεί, ή είχε κάνει, τώρα γίνονται ένα μεγαλόπρεπο πανόραμα, σαν περιεχόμενο της συνείδησης της προσωπικότητας του.

- Σίντπα Μπάρντο, εδώ αντιλαμβάνεται ότι στην πραγματικότητα δεν έχει σώμα κι έτσι αναπτύσσει μια φλογερή επιθυμία να το αποκτήσει.

Αναζητώντας ένα σώμα, οι καρμικές προτιμήσεις για γήινη ύπαρξη γίνονται φυσικά αποφασιστικές και τελικά με την επαναγέννηση του τερματίζεται η μεταθανάτιος κατάσταση.

Αυτή είναι η φυσιολογική διαδικασία για τους κοινούς ανθρώπους.

Οι εξαιρετικές διάνοιες που κατέχουν εξαιρετική γνώση και φώτιση δοκιμάζουν μόνο τα πνευματικώτερα στάδια του Μπάρντο στις πρώτες λίγες μέρες.

Οι πιο φωτισμένοι ξεφεύγουν εντελώς από το Μπάρντο, περνώντας σ’ ένα παραδεισιακό βασίλειο, ή ενσαρκούμενοι πάλι στον κόσμο, αμέσως μόλις απορρίψουν το ανθρώπινο σώμα, διατηρώντας πάντα την αδιάσπαστη συνέχεια της συνείδησης.

Λάμα Ντάβα Σαντάπ