Θάνατος – Φόβος (Ε΄)

Αν δεν υπήρχε αύριο, αν υπήρχε μόνο το τώρα, ο φόβος σαν κίνηση σκέψης, θα έπαιρνε τέλος.

Μπορούμε να αντιμετωπίσομε ένα γεγονός, μόνο στο παρόν.

Ο θάνατος περπατάει κάθε μέρα γύρω σου. Είναι δυνατό να τον συναντήσεις τόσο ολοκληρωτικά, που να μην δημιουργεί κανένα πρόβλημα;

Για να γίνει αυτό πρέπει να σταματήσουν να λειτουργούν όλα τα πιστεύω, οι ελπίδες και οι φόβοι.

Θάνατος είναι μια λέξη και είναι η λέξη, η εικόνα, που δημιουργεί το φόβο.

Μπορείς να κοιτάξεις το θάνατο, χωρίς την εικόνα του θανάτου;

Όσο υπάρχει αυτή η εικόνα, η σκέψη θα δημιουργεί πάντα φόβο.

Και τότε, ή λογικοποιείς το φόβο σου για το θάνατο και χτίζεις άμυνες εναντίον του αναπόφευκτου,

Ή εφευρίσκεις αναρίθμητα πιστεύω για να σε προστατεύουν από το φόβο του θανάτου.

Έχεις ξεχωρίσει το ζω από το πεθαίνω και έτσι δημιουργείται ο φόβος.

Η ζωή μας είναι η καθημερινή μας λύπη, η πίκρα, η σύγχυση, με στιγμές μόνο ευτυχίας.

Και είναι αυτό που ονομάζομε ζωή και φοβόμαστε να πεθάνομε, που σημαίνει να σταματήσομε αυτή τη μιζέρια.

Προτιμούμε να προσκολληθούμε στο γνωστό, (το σπίτι μας, τα έπιπλα μας, τη δουλειά μας, τη φήμη μας, τη μοναξιά μας, τους θεούς μας κλπ),

Παρά να αντιμετωπίσομε το άγνωστο.

Νομίζομε ότι η ζωή είναι πάντα στο παρόν και ο θάνατος είναι κάτι που μας περιμένει σ’ ένα μακρινό χρόνο.

Αλλά ο θάνατος είναι περιέργως όπως η ζωή, όταν ξέρομε να ζούμε.

Για να ζεις ολοκληρωτικά, συνολικά κάθε μέρα, πρέπει να πεθαίνει κάθε τι από χτες.

Αλλιώς ζεις μηχανικά και ένα μηχανικό μυαλό δεν μπορεί ποτέ να ξέρει τι είναι αγάπη και τι είναι ελευθερία.

Το να πεθαίνεις είναι το να έχεις ένα μυαλό τελείως άδειο από τις καθημερινές επιθυμίες, ικανοποιήσεις και αγωνίες σου.

Ο θάνατος είναι μια ανανέωση στην οποία η σκέψη δε λειτουργεί καθόλου.

Η ελευθερία από το γνωστό είναι ο θάνατος, η πραγματική ζωή.

Το να πεθαίνεις κάθε μέρα, κάθε στιγμή, είναι η άχρονη ύπαρξη.

Από τη διδασκαλία του Κρισναμούρτι.