Θάνατος – Φόβος (ΣΤ΄)

Εμείς έχουμε δημιουργήσει το χρόνο, (τον ψυχολογικό χρόνο), σαν ελπίδα, σαν επίτευξη.

Η αλήθεια είναι, ότι εμείς οι ίδιοι είμαστε το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον.

Δημιουργούμε μια διαίρεση ανάμεσα στη ζωή μας, μέσα στη συνείδηση μας και στο μακρινό μέλλον υπάρχει ο θάνατος.

Δηλαδή ενώ ζούμε με όλα τα προβλήματα:

Ο θάνατος είναι κάτι που θα έπρεπε να αποφύγουμε, ν’ αναβάλλουμε, να τον τοποθετήσουμε πολύ μακριά...

Το να παρατηρήσουμε συνολικά την όλη κίνηση της ζωής σημαίνει να ζούμε και τη ζωή και το θάνατο.

Ο θάνατος είναι το τέλος:

- Του κάθε τι που ξέρεις.

- Της κάθε προσκόλλησης - εξάρτησης.

- Όλων των χρημάτων και αποκτημάτων που έχεις μαζέψει και που δε μπορείς να πάρεις μαζί σου.

Μπορεί να προσποιείσαι ότι έχεις μέσα σου κάποιο υψηλότερο πνεύμα, το άτμαν, την ψυχή, κάτι αιώνιο,

Αλλά όλα αυτά έχουν συναρμολογηθεί από τη σκέψη.

Είναι το εγώ σου στο οποίο είσαι προσδεμένος.

Από τη διδασκαλία του Κρισναμούρτι.

Μικρή Ζωή (Ζ΄)

Ο ζήλος στο να διατηρήσομε υψηλές αρμοδιότητες διαρκεί πολύ περισσότερο από την ικανότητα να τις εκπληρώσουμε.


Είναι άραγε τόσο ευχάριστο να πεθαίνεις εν μέσω καθηκόντων;

Αφιέρωσε λίγο από το χρόνο σου για σένα τον ίδιο.

Δεν καλείσαι σε μια στείρα και απαθή ανάπαυλα,

Ούτε να βυθίσεις ότι ζωτικό έχεις μέσα σου στον ύπνο και σε διασκεδάσεις. Αυτό δεν είναι ανάπαυλα.

Θα ανακαλύψεις στόχους πιο ευρείς από όλους αυτούς στους οποίους αφιέρωσες την ενεργητικότητα σου,

Τους οποίους θα μπορέσεις να εκπληρώσεις στην απομόνωση και την ηρεμία.

Είναι προτιμότερο να διαχειρίζεται κανείς τη ζωή του από τη διαχείριση του κράτους.

Γίνε κύριος του εαυτού σου χάρη σε πιο ήρεμες, πιο σίγουρες δραστηριότητες.

Τι είναι αυτό που κρατά μετέωρα, στο κέντρο του διαστήματος, τα πιο βαριά μέρη αυτού του κόσμου;

Σταμάτησε επιτέλους να καρφώνεις τα μάτια σου στη γη και στρέψε νοητά το βλέμμα σου σε όλα αυτά.

Σ’ αυτό το είδος ζωής σε περιμένουν:

- Η αγάπη.

- Το να κάνεις την αρετή πράξη.

- Το να ξεχνάς τα πάθη.

- Το να αποκτήσεις συναίσθηση της ζωής και του θανάτου.

Με απώτερο σκοπό την απόλυτη γαλήνη της ψυχής σου.

Εξουσία – Βία – Πόλεμος (A΄)

Η εξωτερική κοινωνική δομή είναι αποτέλεσμα της εσωτερικής ψυχολογικής δομής των ανθρώπινων σχέσεων.

Δημιουργούμε την κοινωνία και η κοινωνία μας διαμορφώνει.

Καθένας από μας είναι η «αποθήκη» όλου του παρελθόντος. Όλη η ιστορία του ανθρώπου είναι γραμμένη μέσα μας.

Το άτομο έχει μέσα του όλη την ανθρωπότητα.

Ζούμε με ιδέες, θεωρίες, σύμβολα και εικόνες που έχομε σχηματίσει για τους εαυτούς μας και τους άλλους,

Οι οποίες δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα και έτσι υπάρχει η σύγκρουση.

Ο άνθρωπος έχει δεχτεί τη σύγκρουση σαν ένα κομμάτι της καθημερινής ύπαρξης του γιατί:

- Έχει δεχτεί τον ανταγωνισμό, τη ζήλεια, την πλεονεξία, τη απληστία και την επιθετικότητα σαν φυσικό τρόπο ζωής.

Η φιλοδοξία και ο ανταγωνισμός είναι μια έκφραση της σκληρότητας και της επιθετικότητας.

Η επιβολή και η αποδοχή της αυθεντίας είναι ενδείξεις βίας.

Η συμμόρφωση και η μίμηση είναι ενδείξεις βίας.

Η σύγκριση γεννά φθόνο, εχθρότητα και μίσος.

Όταν συμμορφώνεσαι σ’ ένα υπόδειγμα, ιδεολογικό, πολιτικό, θρησκευτικό, δεν είσαι ποτέ ελεύθερος γιατί:

- Πάντοτε λειτουργείς μέσα στα όρια του προτύπου.

Το πρότυπο γίνεται ιδεολογία, αυθεντία και υπάρχει αντίφαση και σύγκρουση ανάμεσα σ’ αυτό που είσαι και στο υπόδειγμα.

Ο άνθρωπος εκπαιδεύεται να ζει μέσα σ’ αυτό το πεδίο σύγκρουσης:

- Λόγω αυτών των υποδειγμάτων, των ιδανικών, των ιδεολογιών, των πίστεων, των πεποιθήσεων.

Από τη διδασκαλία του Κρισναμούρτι.

Θάνατος – Φόβος (Ε΄)

Αν δεν υπήρχε αύριο, αν υπήρχε μόνο το τώρα, ο φόβος σαν κίνηση σκέψης, θα έπαιρνε τέλος.

Μπορούμε να αντιμετωπίσομε ένα γεγονός, μόνο στο παρόν.

Ο θάνατος περπατάει κάθε μέρα γύρω σου. Είναι δυνατό να τον συναντήσεις τόσο ολοκληρωτικά, που να μην δημιουργεί κανένα πρόβλημα;

Για να γίνει αυτό πρέπει να σταματήσουν να λειτουργούν όλα τα πιστεύω, οι ελπίδες και οι φόβοι.

Θάνατος είναι μια λέξη και είναι η λέξη, η εικόνα, που δημιουργεί το φόβο.

Μπορείς να κοιτάξεις το θάνατο, χωρίς την εικόνα του θανάτου;

Όσο υπάρχει αυτή η εικόνα, η σκέψη θα δημιουργεί πάντα φόβο.

Και τότε, ή λογικοποιείς το φόβο σου για το θάνατο και χτίζεις άμυνες εναντίον του αναπόφευκτου,

Ή εφευρίσκεις αναρίθμητα πιστεύω για να σε προστατεύουν από το φόβο του θανάτου.

Έχεις ξεχωρίσει το ζω από το πεθαίνω και έτσι δημιουργείται ο φόβος.

Η ζωή μας είναι η καθημερινή μας λύπη, η πίκρα, η σύγχυση, με στιγμές μόνο ευτυχίας.

Και είναι αυτό που ονομάζομε ζωή και φοβόμαστε να πεθάνομε, που σημαίνει να σταματήσομε αυτή τη μιζέρια.

Προτιμούμε να προσκολληθούμε στο γνωστό, (το σπίτι μας, τα έπιπλα μας, τη δουλειά μας, τη φήμη μας, τη μοναξιά μας, τους θεούς μας κλπ),

Παρά να αντιμετωπίσομε το άγνωστο.

Νομίζομε ότι η ζωή είναι πάντα στο παρόν και ο θάνατος είναι κάτι που μας περιμένει σ’ ένα μακρινό χρόνο.

Αλλά ο θάνατος είναι περιέργως όπως η ζωή, όταν ξέρομε να ζούμε.

Για να ζεις ολοκληρωτικά, συνολικά κάθε μέρα, πρέπει να πεθαίνει κάθε τι από χτες.

Αλλιώς ζεις μηχανικά και ένα μηχανικό μυαλό δεν μπορεί ποτέ να ξέρει τι είναι αγάπη και τι είναι ελευθερία.

Το να πεθαίνεις είναι το να έχεις ένα μυαλό τελείως άδειο από τις καθημερινές επιθυμίες, ικανοποιήσεις και αγωνίες σου.

Ο θάνατος είναι μια ανανέωση στην οποία η σκέψη δε λειτουργεί καθόλου.

Η ελευθερία από το γνωστό είναι ο θάνατος, η πραγματική ζωή.

Το να πεθαίνεις κάθε μέρα, κάθε στιγμή, είναι η άχρονη ύπαρξη.

Από τη διδασκαλία του Κρισναμούρτι.

Μικρή Ζωή (ΣΤ΄)

Ευτυχισμένος είναι αυτός που έχει συνείδηση της κατάστασης του.

Η ζωή των πολυάσχολων ανθρώπων είναι άθλια.

Πιο άθλια ακόμα όμως είναι η ζωή εκείνων που βρίσκονται στην υπηρεσία των πολυάσχολων,

Που κοιμούνται με το ρυθμό κάποιου άλλου, που είναι κάτω από τις εντολές άλλων.

Αν αυτοί θέλουν να μάθουν πόσο σύντομη είναι η ζωή, δεν έχουν παρά να σκεφθούν το μειωμένο τμήμα της που τους αντιστοιχεί.

Όταν συναντήσεις κάποιον κάτω από τη μεγαλοπρέπεια της τηβέννου, ή άλλο διάσημο πολιτικό, μη ζηλέψεις.

Όλα αυτά τα απέκτησαν με αντίτιμο την ίδια τους τη ζωή.

Μερικοί, αφού σκαρφάλωσαν στο βάθρο των τιμών τους, με τίμημα χίλιες ατιμίες,

Συνειδητοποίησαν αίφνης, μέσα στη δυστυχία, ότι αυτό για το οποίο κοπίασαν δεν ήταν παρά το επιτύμβιο μνημείο τους.

Άλλοι έχασαν τη ζωή τους πολύ πριν φτάσουν στο απόγειο των φιλοδοξιών τους.

Θεός (Z΄)

Οι ιεροτελεστίες, οι επαναλήψεις ψαλμών, φράσεων κλπ, αποκοιμίζουν το νου και αποκτάται η πείρα ορισμένων πραγμάτων, τα οποία όμως είναι προβολές αυτών που έχει μάθει, που έχει διδαχθεί και κατηχηθεί και είναι ψευδαίσθηση.

Η πείρα της πραγματικότητας δεν έρχεται με την εξάσκηση και την επανάληψη. Αυτό που απαντά όταν προσεύχεσαι είναι το υποσυνείδητο.

Η αλήθεια εμφανίζεται όταν επέρχεται πλήρες σταμάτημα της σκέψης.

Η σκέψη παύει μόνο όταν ο εαυτός απουσιάζει, όταν ο νους πάψει να δημιουργεί, μένει μόνος, δηλαδή, όταν δεν είναι σκλαβωμένος μέσα στις ίδιες του τις επιδιώξεις.

Εάν ψυχολογικά δε φοβόσουν καθόλου, αν δεν είχες κανένα φόβο,

Τότε δε θα είχες θεούς, δε θα είχες σύμβολα να λατρεύεις, ούτε προσωπικότητες να θαυμάζεις και τότε θα ήσουνα ψυχολογικά ελεύθερος.

Ένας άνθρωπος που ζητά ειρήνη και θέλει να δημιουργήσει ένα καινούργιο κόσμο, ένα ευτυχισμένο κόσμο, ασφαλώς δε μπορεί να απομονώνει τον εαυτό του, μέσω οποιασδήποτε μορφής πίστεως, ή πεποιθήσεως.

Ένα ελεύθερο πλάσμα δεν μπορεί ποτέ να νοιώσει ότι ανήκει σε κάποια χώρα, τάξη, ή τρόπο σκέψης.

Ελευθερία σημαίνει ελευθερία σε κάθε επίπεδο, πέρα για πέρα, χωρίς ψυχολογικές συγκρούσεις μέσα σου.

Η μεγάλη δύναμη δεν έρχεται μέσα από την προσευχή, την πίστη, την ψευδαίσθηση.

Έρχεται μέσα από τη διαύγεια, μέσα από το νου που μπορεί να δει ξεκάθαρα.

Αν είσαι πλήρως ελεύθερος από κάθε προσκόλληση αυτό σου δίνει τη δύναμη της αγάπης κι αυτή μπορεί να κάνει πολύ περισσότερα απ’ όλες τις προσευχές.

Όταν υπάρχει αγάπη, που είναι η ίδια η αιωνιότης, τότε δεν υπάρχει αναζήτηση για το Θεό, γιατί αγάπη είναι ο Θεός.