Αγάπη

Η αγάπη δεν μπορεί να αναπτυχθεί μέσα από τη σκέψη. Η αγάπη δεν είναι πείρα, δεν είναι μνήμη, δεν είναι το να σκέπτεσαι το πρόσωπο που αγαπάς, γιατί τότε δεν είναι παρά σκέψη. Δεν μπορείς να σκεφτείς την αγάπη. Η ζήλεια δεν είναι αγάπη, η εξάρτηση δεν είναι αγάπη, η κτητική σχέση δεν είναι αγάπη, η αγωνία και ο φόβος να μη μας αγαπούν δεν είναι αγάπη. Η αγάπη δεν είναι κατοχή, δεν είναι συναισθηματικότητα, δεν είναι συγκίνηση, γενικά δεν είναι αισθησιακές εντυπώσεις.

Η ζήλεια είναι ένας από τους τρόπους για να κρατήσεις τον άνθρωπο σου και όσο περισσότερο ζηλεύεις, τόσο μεγαλύτερο είναι το αίσθημα κατοχής. Το να κατέχεις σε κάνει ευτυχισμένο και αυτό σου δίνει βεβαιότητα και ασφάλεια, σε κάνει σπουδαίο και σ’ αυτή τη σπουδαιότητα προσκολλάσαι. Η ζήλεια δεν προκαλείται από τον άλλο, αλλά από την αξία και τη σημασία που δίνεις στον εαυτό σου. Αλλά λες, «εγώ δεν έχω καμιά σημασία, η γυναίκα μου, τα παιδιά μου, είναι το παν για μένα». Όλοι έχουν ένα πράγμα από το οποίο γαντζώνονται, μολονότι παίρνει διαφορετικές μορφές. Χρησιμοποιείς τη γυναίκα σου, όπως σε χρησιμοποιεί κι αυτή για να είστε «ευτυχισμένοι» για να έχεις ένα σύντροφο και να μη νοιώθεις μοναξιά. Αυτή την αμοιβαία ανάγκη την ονομάζομε αγάπη. Αν έβλεπες κάποιον άλλο άνδρα δε θα ζήλευες πια τον άνδρα σου, αλλά θα προσκολλιόσουν στον άλλο και θα ζήλευες μετά αυτόν κοκ. Όταν ενσυνείδητα δεν «κατέχεις» και δε σε απασχολεί ηβεβαιότητα, τότε δεν υπάρχει ζήλεια.

Για τους περισσότερους η αγάπη είναι επιθυμία με σεξουαλική ευχαρίστηση, ή γενικότερα ευχαρίστηση που βγαίνει μέσα από τις αισθήσεις. Σου έχει δώσει το σώμα της, τα συναισθήματα της, ένα κάποιο είδος ασφάλειας και καλοπερασιάς και κάποτε φεύγει μακριά σου με κάποιον άλλο και τα πάντα γκρεμίζονται γύρω σου και μένει μόνο ζήλεια, θλίψη, πόνος, μίσος και βία. Έτσι αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα είναι, «όσο μου ανήκεις σ’ αγαπώ, αλλά τη στιγμή που δε μου ανήκεις αρχίζω να σε μισώ». «Όσο μπορώ να στηρίζομαι σε σένα για να ικανοποιώ τις απαιτήσεις μου, σεξουαλικές, συναισθηματικές και άλλες, σε αγαπώ, αλλά αν σταματήσεις να μου δίνεις αυτά που θέλω σε μισώ και θέλω να σε εκδικηθώ». Όσο περισσότερο βασανίζεσαι εσωτερικά, τόσο μεγαλύτερη είναι η ώθηση να είσαι βίαιος εξωτερικά.

Όταν χάνεις κάποιον που αγαπάς, είσαι δυστυχισμένος και χύνεις δάκρυα. Είναι τα δάκρυα σου γι’ αυτόν που έφυγε, ή για σένα τον ίδιο; Κλαις για τις μορφές, για τις εικόνες του ανθρώπου που είχες ταυτιστεί μαζί του. Έχεις αγάπη ή ταύτιση; Όταν σπάει η σχέση, η ταύτιση, που πάντοτε σπάει, γιατί οι μορφές είναι πρόσκαιρες, τότε πονάς και κλαις. Και αυτό γίνεται ώσπου να διαλυθεί η ταύτιση, που κι αυτή διαλύεται, γιατί είναι ένα φαινόμενο ψυχολογικό, πρόσκαιρο, μηχανικό και μετά ν’ αρχίσει μια άλλη κοκ

Στην πραγματικότητα είναι το εγώ, που με τις επιθυμίες και τα «συμφέροντα» του, καθορίζει την ποιότητα και το μέγεθος της υποτιθέμενης αγάπης. Το εγώ είναι το δηλητήριο της ζωής, το σκουλήκι που καταστρέφει τις σχέσεις. Η αγάπη δεν πηγάζει από το εγώ. Το εγώ δεν μπορεί να αναγνωρίσει την αγάπη. Όταν υπάρχει αγάπη, ο εαυτός, το εγώ, δεν υπάρχει. Ο μόνος τρόπος για να βρεις την αγάπη είναι να φτάσεις σ’ αυτή χωρίς να την αναζητάς.

Όταν δεν επιζητάς, δε θέλεις, δεν επιδιώκεις, δεν υπάρχει κέντρο, δεν υπάρχει εγώ, τότε υπάρχει αγάπη. Η αγάπη είναι μια πραγματικότητα, που υπάρχει στο τώρα και είναι κραταιά και τελική σαν το θάνατο.
Επιλογή από τη διδασκαλία του Κρισαναμούρτι.