Θιβετανική Βίβλος Των Νεκρών

(BARDO-TONTOL)

Η ζωή αποκτά την αληθινή της σημασία, μόνο όταν συνειδητοποιηθεί η ύπαρξη, όχι σαν πιθανότητα αλλά σαν βεβαιότητα, της μετά θάνατο ζωής. Η θεωρία της επαναγέννησης συνεπάγεται μια επιστημονική επέκταση και διόρθωση της δαρβινικής αντίληψης περί εξέλιξης, ότι δηλαδή μόνο με το πέρασμα από τον κύκλο της ζωής και του θανάτου, ο άνθρωπος φθάνει στην ψυχική και πνευματική εκείνη σφαίρα της προορισμένης τελειότητας.

Η γήινη παρουσία αποτελεί ένα μέρος και όχι την αρχή και το τέλος της ζωής. Ο Σωκράτης είχε ενορατικά αντιληφθεί ότι οι ζωντανοί έρχονται από τους νεκρούς. Η πλάνη του θανάτου προέρχεται από την ταύτιση του ατόμου με την προσωρινή μεταβατική του μορφή, φυσική, συναισθηματική, νοητική απ’ όπου πηγάζει η λανθασμένη ιδέα ότι υπάρχει ένα προσωπικό, ξεχωριστό εγώ, που του ανήκει και φοβάται να μην το χάσει.

Η ενδιάμεση κατάσταση μεταξύ ζωής και επαναγέννησης ονομάζεται από τους ανθρώπους θάνατος. Η διαδικασία του θανάτου είναι η αντίστροφη της διαδικασίας της γέννησης, αφού η γέννηση είναι η ενσάρκωση και ο θάνατος η αποσάρκωση του στοιχείου συνείδηση. Και στα δύο υπάρχει το πέρασμα από τη μια κατάσταση συνείδησης στην άλλη. Όπως ένα μωρό πρέπει να ξυπνήσει στον κόσμο και να μάθει, έτσι και με το θάνατο ξυπνά και μαθαίνει στο Μπάρντο, (ενδιάμεση κατάσταση = η μετά θάνατο ονειρική κατάσταση, που ακολουθεί την κατάσταση της ζωής στη γη). Το στοιχείο της συνείδησης, αμέσως μόλις εγκαταλείψει το γήινο σώμα με το θάνατο, φθάνει στην υψηλότερη πνευματική «αναπήδηση», όπως ένα τόπι, στη συνέχεια η «αναπήδηση» είναι χαμηλότερη και τελικά η δύναμη του κάρμα, (κάρμα = αιτία και αιτιατό = σκέψεις-πράξεις και τα αποτελέσματα τους), φέρνει το στοιχείο της συνείδησης μέσα σε μια μήτρα και έρχεται η επαναγέννηση στον κόσμο αυτό.

Είναι αφάνταστα πολύτιμο να γνωρίζει κανείς πώς να συναπαντήσει σωστά το θάνατο, όταν αυτός έλθει. Η ΘΒΤΝ, ή Μπάρντο Τοντόλ είναι μια μυητική διαδικασία, που σκοπεύει ν’ αποκαταστήσει την ψυχή στη θεότητα που έχασε με τη γέννηση. Έχει σκοπό να αφυπνίσει το νεκρό στην πραγματικότητα, δηλαδή στην υπερκόσμια κατάσταση συνείδησης, (Φώτιση), κατά την περίοδο υπάρξεως του στο Μπάρντο. Συμβολικά περιγράφεται σαν μια ενδιάμεση κατάσταση διαρκείας 49 ημερών, μεταξύ ζωής και επαναγέννησης. Διακρίνεται σε 3 μέρη:

α. Τσικχάι Μπάρντο, περιγράφει τα ψυχικά γεγονότα τη στιγμή του θανάτου. Ο νεκρός βρίσκεται σε μια κατάσταση χωρίς συνείδηση του γεγονότος ότι έχει αποχωριστεί από το ανθρώπινο σώμα. Εκεί ανατέλλει το Καθαρό Φως, (η πραγματικότητα, η υπερκόσμια κατάσταση συνείδησης), αλλά ο νεκρός δεν είναι σε θέση να το αναγνωρίσει γιατί το αντιλαμβάνεται συσκοτισμένο από τις δικές του σκέψεις.

β. Τσογίντ Μπάρντο, περιγράφει την ονειρική κατάσταση που επέρχεται αμέσως μετά το θάνατο. Ο νεκρός βρίσκεται κάτω από την πλάνη, ότι αν και έχει πεθάνει, κατέχει ακόμη ένα σώμα από σάρκα και αίμα. Εκεί βλέπει συμβολικά οράματα, αυταπάτες που τις δημιουργούν οι πράξεις που έκανε κατά τη διάρκεια μέσα στο γήινο σώμα του. Ότι είχε σκεφθεί, ή είχε κάνει, τώρα γίνονται ένα μεγαλόπρεπο πανόραμα, σαν περιεχόμενο της συνείδησης του.

γ. Σίντπα Μπάρντο, περιγράφει την εμφάνιση του ενστίκτου για γέννηση και τα γεγονότα προ της γέννησης. Εδώ ο νεκρός αντιλαμβάνεται ότι στην πραγματικότητα δεν έχει σώμα κι έτσι αναπτύσσει μια φλογερή επιθυμία να το αποκτήσει. Αναζητώντας ένα σώμα, οι προηγούμενες προτιμήσεις του στη γήινη ύπαρξη γίνονται αποφασιστικές και οδηγούν στην επαναγέννηση του.

Όπως στην εμβρυακή κατάσταση του ανθρώπου το έμβρυο περνάει απ’ όλες τις μορφές της οργανικής δομής, από την αμοιβάδα μέχρι τον άνθρωπο, έτσι και στη μεταθανάτιο κατάσταση, την εμβρυακή του ψυχικού κόσμου, ο άνθρωπος πριν επανέλθει στην πυκνή ύλη, ζει εμπειρίες καθαρά ψυχικών καταστάσεων. Αυτή είναι η φυσιολογική διαδικασία για τους κοινούς ανθρώπους. Οι εξαιρετικές διάνοιες που κατέχουν εξαιρετική γνώση και φώτιση δοκιμάζουν μόνο τα πνευματικώτερα στάδια του Μπάρντο στις πρώτες λίγες μέρες. Οι πιο φωτισμένοι ξεφεύγουν εντελώς από το Μπάρντο, περνώντας στην υπερκόσμια κατάσταση συνείδησης, ή ενσαρκώνονται πάλι στον κόσμο, αμέσως μόλις απορρίψουν το ανθρώπινο σώμα, διατηρώντας πάντα την αδιάσπαστη συνέχεια της συνείδησης τους.

Όπως σκέπτονται οι άνθρωποι, τέτοιοι είναι και εδώ και στο μετέπειτα, γιατί οι σκέψεις είναι οι γεννήτορες όλων των δράσεων, καλών και κακών και όπως έσπειρε κανείς θα θερίσει. Τα οράματα που βλέπει ο νεκρός στην ενδιάμεση κατάσταση δεν είναι οράματα της πραγματικότητας, αλλά μόνο απατηλές ενσωματώσεις των μορφών – σκέψεων, που γεννά το νοητικό περιεχόμενο του νεκρού. Τα οράματα αυτά, (πνεύματα, θεοί, δαίμονες, κόλαση, παράδεισος), αντιστοιχούν σε συγκεκριμένες ανθρώπινες σκέψεις, πάθη και παρορμήσεις, που αποτελούν το περιεχόμενο της συνείδησης του νεκρού, ή αποτελούν την προσωπικότητα του. Ο χριστιανός, ο μουσουλμάνος, ο ινδουιστής, ο υλιστής, όπως στα όνειρα, θα βλέπουν αντίστοιχα οράματα, σύμφωνα με τις σκέψεις και εμπειρίες τους. Όλα αυτά είναι φαινόμενα που εξαρτώνται από μια αιτία. Η αιτία αυτή είναι η δίψα για αίσθηση, για την ασταθή γήινη ύπαρξη. Όσο καιρό η δίψα αυτή δεν υπερνικάται από τη φώτιση, ο θάνατος ακολουθεί τη γέννηση και η γέννηση το θάνατο ασταμάτητα, όπως πίστευε και ο Σωκράτης.

Οδηγίες προς το νεκρό

Ο σκοπός των οδηγιών είναι η εξήγηση των οραμάτων στο νεκρό και η απελευθέρωση του από τον κόσμο της γέννησης και του θανάτου. Η ανάγνωση της ΘΒΤΝ στον κοινό άνθρωπο έχει σκοπό την απελευθέρωση του ζωικού ρευστού από το σώμα του που πεθαίνει, ώστε να επιτευχθεί η μεγαλύτερη δυνατή μετά θάνατο συνείδηση και συνεπώς η ευτυχισμένη επαναγέννηση:

«- Μην αρπαχτείς από τούτη τη ζωή με αγάπη και αδυναμία, γιατί δεν έχεις να κερδίσεις τίποτα, παρά την περιπλάνηση σου στη σαμσάρα, (ο κόσμος της γέννησης και του θανάτου, ο κόσμος που ζούμε, ο φαινομενικός κόσμος).

- Το σώμα που τώρα κατέχεις ονομάζεται νοητικό σώμα των ροπών, (σκέψεων) και καθώς δεν έχεις υλικό σώμα από σάρκα και αίμα, οτιδήποτε και αν έλθει, ήχοι, φώτα ή ακτίνες είναι ανίκανα να σε βλάψουν.

- Δεν μπορείς να πεθάνεις, αρκεί μόνο να γνωρίζεις ότι αυτές, είναι δικές σου μορφές – σκέψεις.

- Περιπλανιέσαι, (ακόμα), στη σαμσάρα, λόγω της πλάνης, του βίαιου θυμού, της έντονης υπερηφάνειας, της μεγάλης προσκόλλησης, της έντονης ζήλειας και της έντονης ανοησίας. Τα μαρτύρια συμβολίζουν τον έλεγχο της συνείδησης σου.

- Τα αγαθά που άφησες δεν μπορείς να τα κατέχεις και δεν σου χρειάζονται καθόλου. Γι’ αυτό εγκατάλειψε την αδυναμία και την προσκόλληση σ’ αυτά, απόρριψε τα ολοκληρωτικά. Μείνε με το αίσθημα της μη προσκόλλησης, χωρίς αδυναμία ή επιθυμία.

- Αν ταυτιστείς με το Αιώνιο, το Άφθαρτο φως, τότε ο φόβος του θανάτου διαλύεται σαν σύννεφο μπροστά στον ήλιο που ανατέλλει, τότε γνωρίζεις πως οτιδήποτε και αν δεις, ακούσεις, ή αισθανθείς την ώρα της αναχώρησης απ’ αυτή τη ζωή δεν είναι παρά μια αντανάκλαση του δικού σου συνειδητού και ασυνείδητου νοητικού περιεχομένου.

- Τώρα γνωρίζεις. Ο φόβος και ο τρόμος διαλύονται και καθώς συγχωνεύεσαι στην κατάσταση της ένωσης, η κατάσταση του Φωτισμένου αποκτάται ».

Δεν πρέπει να ξοδέψεις σε άχρηστα έργα του κόσμου αυτού την υπέρτατη ευκαιρία, που σου δόθηκε με την ανθρώπινη γέννηση και να φύγεις από τη ζωή αυτή με άδεια τα πνευματικά σου χέρια.

Ο υπέρτατος στόχος του ανθρώπου είναι η υπέρβαση του παροδικού.

Βούδας Γκαουτάμα:«Υπάρχει ένα Αγέννητο, Ακατασκεύαστο, Αμορφοποίητο και υπάρχει διαφυγή από το γεννημένο, το κατασκευασμένο και το μορφοποιημένο».

Στην παρούσα σύνοψη της Θιβετανικής Βίβλου των Νεκρών, επιχειρήθηκε με λίγα λόγια, να παρουσιαστεί το αρχαίο κείμενο μαζί με τα σχόλια των παλαιότερων και νεότερων στοχαστών.