ΤΑΟ, «Ο Δρόμος» (Δ΄)

Όσο πιο σοβαρά παίρνουν οι άνθρωποι την απόκτηση περιουσίας, τόσο λιγότερο ασχολούνται με τη διατήρηση του σώματος.

Εργάζονται μέρα και νύχτα, καταλήγοντας με άγνωστες βλάβες της ζωτικότητας και του πνεύματος, και σε εκφυλισμό της ενέργειας, έτσι εισέρχονται στο δρόμο του θανάτου.

Οι άνθρωποι επιφέρουν τον ίδιο το θάνατο τους και το αποδίδουν στο πεπρωμένο.

Καλλιεργούν περιττές συνήθειες, ακολουθούν τις επιθυμίες τους, αποκόβοντας τη ρίζα της ζωής.

Εκείνοι που προκαλούν την ατυχία τους είναι εκείνοι που χρησιμοποιούν την ακτινοβολία τους εξωτερικά.

Εκείνοι που προκαλούν την καλοτυχία τους είναι εκείνοι που χρησιμοποιούν την ακτινοβολία τους εσωτερικά.

Οι άνθρωποι της σοφίας έχουν ένα διαφορετικό τρόπο διατήρησης της ζωής:

- Δε στρέφουν το νου τους στην τροφή και τα ρούχα.

- Δεν εστιάζουν την προσοχή τους στα υλικά κέρδη.

Οι ανόητοι άνθρωποι αγωνίζονται για τα εξωτερικά, χάνοντας με αυτό τον τρόπο τα εσωτερικά.

Τα φωτισμένα άτομα αποκόβουν τα εξωτερικά για να κυβερνήσουν εσωτερικά.

Επιλογή από το έργο, «Η Αφύπνιση στο ΤΑΟ», του Λιου Ι Μινγκ.

Σκέψεις Γεωργίου Ιβάνοβιτς Γκουρτζίεφ (Β΄)

Η ζωή δε δόθηκε στους ανθρώπους γι’ αυτούς τους ίδιους, αλλά για την εξυπηρέτηση υψηλών κοσμικών σκοπών και γι’ αυτό η μεγάλη φύση φροντίζει, ώστε η ζωή να κυλάει με λίγο πολύ ανεκτό τρόπο και να μην τελειώνει πριν την ώρα της.

Μήπως κι εμείς δεν παχαίνουμε τα πρόβατα και τα άλλα ζώα μας, δεν τα περιποιούμαστε, δε φροντίζουμε να κάνουμε τη ζωή τους όσο το δυνατό πιο άνετη;

Τα κάνουμε όλα αυτά επειδή εκτιμούμε τη ζωή τους, για χάρη της ζωής τους;

Όχι, όλα αυτά τα κάνουμε για να τα σφάξουμε μια μέρα και να πάρουμε το κρέας τους.

Έτσι ακριβώς και η φύση παίρνει τα μέτρα της για να ζούμε χωρίς να μας κυριεύει ο τρόμος και να μην κρεμαστούμε, αλλά να ζούμε και μόλις μας χρειαστεί μας σφάζει.

Όλοι οι άνθρωποι ανεξαιρέτως είναι σκλάβοι της φύσης, για να εκπληρώσουν αυτό που καθορίστηκε για τον καθένα σύμφωνα με το είναι του, δηλαδή σύμφωνα με ότι του μεταδόθηκε κληρονομικά και ότι απέκτησε συνειδητά μόνος του.

Ο αληθινός άνθρωπος, αυτός που απέκτησε ήδη το δικό του «είναι», όπως και ο άνθρωπος σε εισαγωγικά, που δεν το έχει, είναι το ίδιο σκλάβοι της φύσης, ωστόσο υπάρχει ανάμεσα τους μια διαφορά:

Ο πρώτος παίρνοντας μια συνειδητή στάση απέναντι στη σκλαβιά του, αποκτά τη δυνατότητα ενώ υπηρετεί την παγκόσμια πραγματοποίηση, να αφιερώνει ένα μέρος από τις εκδηλώσεις του, σύμφωνα με τις προβλέψεις της μεγάλης φύσης, στην απόκτηση ενός άφθαρτου είναι.

Ο άλλος, επειδή δε συνειδητοποιεί τη σκλαβιά του παραμένει σε όλη τη διάρκεια της ύπαρξης του ένα «εγώ», το οποίο όταν πια γίνει άχρηστο, καταστρέφεται για πάντα.

Θα πρέπει να πεθάνεις για όλα όσα αποτελούν τη συνηθισμένη ζωή.

Χωρίς θάνατο καμία ανάσταση. Αν δεν πεθάνεις δε θα αναστηθείς.

Δεν πρόκειται για το θάνατο του σώματος, γιατί για το θάνατο αυτό, διόλου ανάσταση χρειάζεται.

Όλοι οι προφήτες και ο Χριστός έχουν μιλήσει γι’ αυτό το θάνατο, σ’ αυτή τη ζωή:

Το θάνατο του τυράννου, του εγώ, που μας μετατρέπει σε σκλάβους.

Η καταστροφή του εγώ μπορεί να εξασφαλίσει την απελευθέρωση του ανθρώπου.

Από το φιλοσοφικό συγγραφικό έργο του Γεωργίου Ιβάνοβιτς Γκουρτζίεφ.